آوا جونم، دختر عزیزم
الان که دارم این مطلب رو مینویسم روز ۳۱ دسامبر سال ۲۰۱۱ است. شاید بگی چرا اینقدر دیر شروع به نوشتن این وبلاگ کردم.
چندین علت وجود داره.
اول اینکه مطمئن نبودم که این وبلاگ رو تو در آینده بخوبی چون فارسی بلد نیستی...نمیدونم شاید هم بلد هستی یا اینکه شاید تا اون موقع به راحتی به انگلیسی ترجمه بشه...نمیدونم خلاصه مطمئن نبودم که این وبلاگ رو برای تو دارم مینویسم یا برای خودم.
بعدش اینکه تا حالا هم خیلی وقت نداشتم.البته نه اینکه الان وقت دارم ولی خوب فکر کردم که یک روزی و از یک جای باید شروع کنم چون بعدا خیلی حیف می‌شه که خاطرات دوران کودکی رو تو نداشته باشی.
در هرصورت الان روزی هست که من تصمیم خودم رو گرفتم که برای تو مطلب بنویسم.
نمیدونم که بتونم مراتب میم اینجا یا نه، ولی سعی خودم رو می‌کنم که بیشتره خطرت رو برات بنویسم.
عزیزم، دختر گلم هیچ جمله یا کلمهٔ وجود نداره که بتونه توصیف کنه که من چقدر تو رو دوست دارم. فقط بدون که عاشقانه تا آخر عمرم تو و بابا گویا رو دوست دارم.
